Vicdan!

Geçen hafta “Daha geçmedi” başlıklı bir yazı yazmış ve “Bursasporlu yöneticiler kurtuldu ama asıl sevinci suçsuzca cezaevinde yatan Bursasporlu taraftarlar özgürlüklerine kavuştuğunda yaşayıp, ‘cümleten geçmiş olsun’ diyeceğim” demiştim. Dün hayatımda ilk kez cezaevinden bir mektup aldım. Mektubun üzerinde Bursa H Tipi Kapalı Cezaevi ibaresini görünce içim öyle tuhaf oldu ki… Bana mektup gönderenin ismini paylaşmayacağım ama 3 sayfalık mektubun bazı satırlarını size aktaracağım… Okuyun, herkes okusun… Ve bitirince başınızı iki elinizin arasına alıp düşünün… Her öğün oturduğunuz sofrayı, varsa etrafınızda koşup oynayan evlatlarınızı, eşinizi, sevdiklerinizi… Koltuğa uzanıp TV kumandasını alarak özgürce(!) zap yapmanın… Eşinizin elleriyle hazırlanmış mis gibi çorbayı yudumlamanın… Arkadaşlarla tavla, okey oynamanın… Arabaya atlayıp çoluk çocuk pazar günleri cız bız yapmanın… Ya da bavulları doldurup Akdeniz’e açılmanın… Hatta bu söylediklerimin hepsini atın çöpe… Her sabah kendi yatağınızda, kendi evinizde, sevdiklerinizin yanında gözlerinizi açmanın… Ne bulunmaz bir nimet olduğunu şimdi daha iyi anlayacaksınız… “…Özge hanım, sizin ‘Daha geçmedi’ yazınızı okudum ve çok duygulandım. Gözlerimden yaşlar geldi. Durup durup 3-4 kere daha okudum her okuduğumda da ağladım inanın. Çünkü benim de karnesini gösterecek bir kızım ve beni çok seven bir eşim var. Benden başka eve gelir getiren kimsenin olmaması beni kahrediyor. İnanın çok kötü durumdayım, anlatılacak gibi değil. Bu mektubu size yazarken eşimden 4-5 mektup geldi. Topluca yazıp göndermiş. Gerçekten perişan durumdalar. Ne yapacaklar, kafayı yememek elde değil!  Evin gelir getireni bir tek bendim. Tek suçlu biz miyiz?” Bu ilk sayfa, kardeşimizin ailesinin içinde bulunduğu durumu özetleyen bölüm… Bir de hem bireysel, hem de üyesi olduğu taraftar derneği ile birlikte yürüttükleri sosyal aktivitelerden bahsetmiş… Birçoğunu zaten biliyordum da, onun yazdıklarını okudukça, “Aaa evet, bunları da yapmışlardı, oraya da yardım götürmüşlerdi, bu etkinliklerde de bulunmuşlardı” diyerek hafızamı tazeledim. Dedim ya, 3 sayfaydı mektup… Biz can alıcı kısımlarına devam edelim… “İnanın olayların içinde yoktum. Aynı dernekten arkadaşım yaralı polis taşırken ben nasıl polise taş atayım. İnsanların söylediği bir şey var. Polis çok kötü davranmış ve ilk müdahaleyi polis yapmış biber gazı ile. Biz terörist miyiz Özge Hanım? Burası gerçekten kötü, dünya ile yaşamla ilişkinin bittiği yer. Allah düşmanımı bile düşürmesin buraya ve yatarken Allah’ıma dua ediyorum kimse buraya düşmesin diye. Burada 1 saniye bile durmaya tahammülüm yok. Neden alındığımı bile bilmiyorum. Belki de güzelim işimi kaybedeceğim. Benim avukat tutacak param yok, sadece aileme üzülüyorum. Koskoca Bursa demek bu kadarmış. Gözü yaşlı eşimden başka gelenim halimi hatrımı soranım yok. Neymiş, herkes korkuyormuş bir şey yapmaya. Çok yazık Özge Hanım, gerçekten çok yazık. Biz sporda şiddeti önlemek adına kültür projesi geliştirdik ve en yakın zamanda sunacaktık. Ama olmadı.” Şu cümlelerle bitiyor mektup… “Ama olsun Bursamız çok büyük bir şehir ve duygusal. Onlar da bize destek olurlar inşallah.” ** İşte böyle, okudunuz değil mi? Önce ben söyleyeyim… Kardeş affet, hakikaten bağışla. Hem ağladım hem utandımmektubunu okurken ve sordum kendime, “Sen ne yaptın peki, iki satır yazı yazmaktan başka?” Şimdi de sözüm size Bursalılar… Adalete güveniyoruz!.. Er ya da geç hak yerini bulacaktır da… Bu süreçte o aileler için ne yapıyoruz Allah aşkına ne? Bir çocuk sevindirmek, gözü yaşlı eşi bir nebze gülümsetmek sizce de elimizde değil mi? Kimse için fakir edebiyatı yapmıyorum ama siz bir empati yapın. Yani kendinizi onların yerine koyun. Bu ailelere yardım eli uzatmak, hallerini hatırlarını sormak hiç de zor değil… Gelin bir PLATFORM OLUŞTURALIM, bu insanların çilelerine hem maddi hem manevi ortak olalım… Saatleri değil, dakikaları, saniyeleri sayanların içlerine huzur, hasret çeken ailelerin de evlerine umut olup doğalım… Ne dersiniz? Bursasporluyum diyene de bu yakışmaz mı?

Özge Yetişmişoğlu

Bursa Gerçek