Nereye böyle?

Kaybetmek futbolun doğası… Ama kendini, ruhunu, kimliğini kaybetmek doğaya bile aykırı… Skor yazarları gibi sonuç odaklı satırlar dökecek değiliz. Yenilirsin, çok normal. Ama eğer kazanmak için bir şey yapmadan kaybedersen orada duur… Bu takım 16 Mayıs 2010’da ‘imkansız’ denileni başardı, çıtasını ‘sıradanlıktan’ aldı en tepeye koydu. Her yeni sezon basamakları tırmanan, hem sportif hem kurumsal anlamda kabuk değiştiren, bu değişime ayak uyduran camiasıyla bütünleşen bir Bursaspor izlemek yerine, günden güne kan kaybediyoruz. Kazandığımız başarıyı, ortaya çıkardığımız futbol devrimini kayba doğru sürüklüyoruz gitgide… Aldık dediğimiz maçları son dakika şoklarıyla bitirdik, Karabük’te kaybettik, Eskişehir’e 3 puan hediye ettik. Dün akşam Dede’nin golüne kadar az daha beraberliğe sevinecektik. Mesele burada… Bursaspor bu değil… Kadıköy’de 2-0’dan 3-2’lik galibiyete uzanarak, İnönü’de darbe yaparak, adeta tırnağımızla kazıya kazıya, alın terinin altında ıslanarak geldiğimiz noktadan baş aşağı iniyoruz, hem ivme, hem imaj kaybediyoruz. Ne hale geldik böyle? Yoksa dert değil; kaybettiğin puanı elbet gider telafi edersin. Lig uzun maraton, bitti dediğin yerde bir anda ümit yeşertirsin. Ancak bu ruhla, bu kimlikle değil… Ne olacak, faturayı çıkartırsın; ya hocaya, ya yönetime, ya da futbolcuya… Çıkan fatura da ödenir elbet bir yolla… Ya sonra… Macunköy’den Old Trafford’auzanan bu büyüleyici yolun devamını getiremedikten sonra, anılarda kalır tüm yaşananlar… Yakana taktığın şampiyonluk apoletin, yıllar sonra o gün ‘Spor Tarihinde Bugün’ olarak hatırlatılır… Bu şehir, bu takımın şampiyon olmasını değil, olabilme ihtimalini sevmişti… Maç kazanmasını değil, çatır çatır oynayıp kazanma savaşı vermesini… Türk futbolunun yarattığı ‘4 büyük’ imajını yerle bir ederken, ‘İstanbul’un arka bahçesi değiliz’ diye haykırmayı sevdi… Kupa değildi taptıkları, renklerin esiriydi her biri… Yenilirken de sevdik, kazanırken de… Şimdi soruyorum size; Nereye gidiyoruz böyle?

Özge Yetişmişoğlu

Bursa Gerçek